میخواهید بروید اما با آدمهایی که در اینجا بهشان تعلق دارید چه میکنید؟ آیا آنها را هم مثل تختخواب و اتاقتان، مثل کتابهایتان، جورابها و لباسهایی که دیگر برایتان کوچک شده جا میگذارید و میروید؟ آنها را هم پشت سر میگذارید و میگویید وقتی میخواهید بروید کسی جلودارتان نیست؟ میگویید چارهای نیست. روزی سر و کله آنها در زندگی شما پیدا میشود و روزی هم می رسد که در زندگی شما بیسر و کله میشوند. پس چرا اینهمه برای نگه داشتن هم تقلا میکنید؟ برای اینکه یک روز در زندگی جایشان بگذارید؟